Θέατρο

Ο ΤΕΡΑΣΤΙΟΣ Γιώργος Μιχαλακόπουλος, έφυγε σήμερα στα 85 του χρόνια, στην αγαπημένη του Αθήνα, όπου είχε γεννηθεί στις 28 Φεβρουαρίου 1938, αφήνοντας ένα τεράστιο και δυσαναπλήρωτο κενό και τώρα δεν υπάρχει η ομπρέλα στο δέντρο που βρέχεται από τοξικά νερά.
Οι σπουδές του υποκριτική στη Δραματική Σχολή του Θεάτρου Τέχνης, τον έκαναν σύντομα από ένα σπουδαίο ταλέντο, σε μια από τις πλέον εμβληματικές φυσιογνωμίες την υποκριτική, με έναν φιλοσοφικό αέρα που από χιλιόμετρα κατάδειχνε την ιδεολογική του ταυτότητα, και την συστράτευση του με τα σύμμαχα στρώματα της εργατικής τάξης.
Στο θέατρο βρέθηκε από πολύ νωρίς, μετά το πέρας των σπουδών του, με αποτέλεσμα να πραγματοποιήσει εμφανίσεις σε διάφορες παραστάσεις όπως Έγκλημα και Τιμωρία, μεταφέροντας την δυναμική του, ήταν από αυτούς που καθιέρωσαν τον προφητικό(κυριολεκτικά) θάνατο του εμποράκου, όπως στο “Κάθε Πέμπτη κύριε Γκριν” και Το “τίμημα”, αφήνοντας μεγαλειώδες αποτύπωμα του.

Πρόκειται για μία από τις πιο σπουδαίες και εμβληματικές μορφές του νεοελληνικού, για να μην πούμε από αυτές του μεταπολεμικού Ευρωπαϊκού θεάτρου, που το τελευταίο σήμερα πνέει, τα λοίσθια, αλλά τότε, ήταν κραταιό και ο παρακάτω, έβαλε την δική του ανεξίτηλη σφραγίδα.
Υπήρξε ένας από τους πιο σπουδαίους ηθοποιούς, που κατά γενική ομολογία σήμερα τέτοιοι δεν υπάρχουν, ένας αξιοθαύμαστος σκηνοθέτης και ένας παραγωγός ταλέντων στο νεότερο ελληνικό θέατρο, που οι μεταγενέστεροι οφείλουν άπαντα σε αυτόν.
Φυσικά η συμβολή του ξεπερνάει τα όρια του Τοτεμικού θεάτρου, μιας και ο Αλέξης Μινωτής, που γεννήθηκε σαν χτες στις οκτώ του Αυγούστου του 1900, ήταν ένα πολύμορφο ταλέντο, το οποίο σε κάθε περίπτωση, κοσμούσε τόσο το θεατρικό σανίδι όσο και το κινηματογραφικό γίγνεσθαι, αλλά τίποτα από αυτά δεν τον έφταναν και πάντα αναζητούσε την λεπτεπίλεπτη τελειότητα, που θα ανάδειχνε την ειδοποιό διαφορά, του καλού ηθοποιού, από τον δάσκαλο.

Μόλις στην νεαρή – εφηβική ηλικία των 16 ετών και συγκεκριμένα στο τέλος του 19ου Αιώνα και στις Αρχές του 20ου, συγκεκριμένα το1900, γράφτηε στην στη Βασιλική Δραματική Σχολή, παρά τις έντονες αντιδράσεις των επίκτητων κηδεμόνων του.
Ο Αιμίλιος Βεάκης, ήταν τόσο δραστήριος και πολυσχιδής χαρακτήρας, που αναγκάστηκε να διακόψει τις σπουδές στο Βασιλικό Θέατρο κι μετεγγράφηκε στη Σχολή Καλών Τεχνών, με σκοπό να γίνει ζωγράφος.
Αυτό το τεράστιο και πηγαίο ταλέντο, το 1901, διακόπτει και πάλι τις σπουδές του, ξεκινώντας από το μηδέν ως ηθοποιός, με πρώτο σταθμό στον Βόλο με τα “μπουλούκια” και πιο συγκεκριμένα με θίασο της Ευαγγελίας Νίκα, όπου μέχρι την επιστράτευση, για του στους Βαλκανικούς πολέμους την περίοδο 1912-1913, θα ξεδιπλώνει με ταχύτατους ρυθμούς τις ικανότητες του.
Το 1915 τον βρίσκει να συνεργάζεται με τους πλέον αναγνωρίσιμους και μεγαλύτερους θιάσους της εποχής, όπως αυτών του Τηλεμάχου Λεπενιώτη, της Χριστίνας Καλογερίκου, της εμβληματικής Μαρίκας Κοτοπούλη, της Κυβέλης και της Θωμά Οικονόμου, όπου και στάθηκε επάξιος, αν όχι ανώτερος, όλων των παραπάνω προγενέστερα διακριμένων συναδέλφων του, σε κάθε είδος θεατρικής κατηγορίας.