Μεγάλοι Κινηματογραφιστές

Πέρασαν έντεκα Χρόνια από το Θάνατο του Μέγιστου Θεόδωρου Αγγελόπουλου και μας φαίνεται σαν χτες. Έβρεχε καταρρακτωδώς και καθόμασταν στο εσωτερικό του παλιού μας αυτοκινήτου ενός xsara του 1998 και κλαίγαμε πάνω στο τιμόνι, λες και έφυγε ένας δικός μας άνθρωπος με λυγμούς και με ένα γιατί τώρα;;;
Η αλήθεια ήταν ότι έφυγε ένας δικός μας άνθρωπος, από αυτούς που πήγε τις σκέψεις, τους συλλογισμούς, τους προβληματισμούς και τους πόθους της καλύτερης ποιότητας αυτής της χώρας από μια άλλη γενιά ως χαμένη ευκαιρία, για να την πάει σε ένα άλλο επίπεδο και σε μια βαθιά μελαγχολία που ήταν γκρίζα όπως τα τοπία του, επειδή κόλλησε στα λασπόνερα και στους βάλτους της σωστής πλευράς της ιστορίας.
Που θα μπορούσε να είναι καλύτερη σε όλα τα επίπεδα, αλλά κατάληξε να είναι χώρος και μια αποικία σε ενδιάμεση εξαρτημένη θέση που πουλάει το τομάρι της με όρους αρχαιολατρείας, αλλά πλέον είναι μια ξεχασμένη και χωρίς καμία προοπτική. Είναι ένας χώρος που άγεται και φέρεται στις ορέξεις των βιαστών της, μια περιοχή που μοιάζει με ένα σώμα που είναι διαρκώς στην εντατική περιμένοντας το επόμενο ανέλπιστο αδιέξοδο.
Αυτά κατέγραφε ο μεγάλος Τεό και γι αυτό το λόγο δεν είναι κοντά μας εδώ και έντεκα χρόνια, ο Τεό που λείπει και θα λείπει για πολλά χρόνια, ο στοχαστής, ο ποιητής, ο αναλυτής της εικόνας, μέσα από τις ιστορικές του πινελιές και μέσα από τις τριλογίες του.
Αυτές που μέσα από το Σεφερικό τους τοπίο, το γκρίζο και ταυτόχρονα αμυδρά χρωματιστό, αποθέωσε την Ελλάδα που αγαπήσαμε, την Ελλάδα που αποτυπώθηκε στο αντάρτικο τραγούδι, “στα άρματα”, με τον στίχο “Θέλουμε ελεύθερη εμείς πατρίδα και πανανθρώπινη τη λευτεριά”.
Πέρασαν 11 χρόνια και μοιάζει σα να ήταν μόλις πριν λίγο, ούτε καν χτες, 11 χρόνια χωρίς τον Τεό, όμως τότε ήταν μια άλλη χώρα που την προετοίμαζαν για χώρο και ο Τεό προειδοποιούσε με τη μηχανή του, τραβώντας σιωπηλά τα πάθη της, σαν άλλος στωικός Φιλόσοφος.

Ο Νέος Γερμανικός Κινηματογράφος ήταν ένα “Καταστασιακό” σινεμά, όπου το 1982 πάνω στην ενηλικίωση του, αποτύπωσε και ξεδίπλωσε με όρους κοινωνικής ψυχανάλυσης ο “πατέρας” του Νέου Γερμανικού Σινεμά, Βιμ Βέντερς και λέμε στην ενηλικίωση του, μιας και ο χρονικός ορίζοντας αυτού του πολύ σπουδαίου Κινηματογραφικού Ρεύματος, ξεκινούσε από τις αρχές της δεκαετίας του 1960, καταλήγοντας όπως ολόκληρο το Γερμανικό και Ευρωπαϊκό Σινεμά κάπου στις αρχές του 21ου Αιώνα.
Το εν λόγω κινηματογραφικό ρεύμα είχε επηρεαστεί από το Νέο Κύμα του Γαλλικού Κινηματογράφου και φυσικά την Καταστασιακή Διεθνή, η (Σιτουασιονιστική Διεθνή) και εξέπνευσε πάνω στην ώρα του, μαζί με ολόκληρη την Δυτικό Ευρωπαϊκή Κινηματογραφία ως σχολή και κουλτούρα, ως δομημένος στοχασμός και ως ψυχαγωγία που αποπνέει προβληματισμό και ποιότητα.
Έκτοτε μπορεί να υπήρχαν διάσπαρτες και θαυμάσιες Κινηματογραφικές ταινίες, σε ολόκληρη την Δυτική Ευρώπη ωστόσο ήταν πολύ λίγες αριθμητικά, ενώ τα αποτελέσματα της όποιας πλειοψηφίας αποτελούσαν ανάξια λόγου εκούσια φληναφήματα το οποία χάραξαν και σήμαναν το οριστικό τέλος της Ευρωπαϊκής Κινηματογραφικής Παραγωγής κάπου στο 2018.
Αν ο Βέντερς ήταν ο πατέρας του τελευταίου μεγάλου ρεύματος του δυτικό Ευρωπαϊκού Σινεμά, ο Βέρνερ Χέρτζογκ, ήταν ο νονός, το καλύτερο παιδί του Νέου Γερμανικού Κινηματογράφου, ήταν μεγάλος Ράινερ Βέρνερ Φασμπίντερ (Rainer Werner Fassbinder), για τον οποίο έγινε ο παραπάνω πρόλογος.

Ο Σεργκέι Μιχαήλοβιτς Αϊζενστάιν (Сергей Михайлович Эйзенштейн, που γεννήθηκε στις 22 Ιανουαρίου1898 κι έφυγε απ΄τη ζωή στις 11 Φεβρουαρίου1948), ήταν το διαμάντι της παγκόσμιας Κινηματογραφίας, ο σπουδαιότερος όλων των κινηματογραφιστών. Ήταν ένας τεράστιος δημιουργός, αυτός που ανακάλυψε και καθιέρωσε το μοντάζ και που χωρίς αυτόν πιθανότατα ακόμα και σήμερα να μην γνωρίζαμε ποτέ το Σινεμά οπως το γνωρίζουμε σήμερα. Όπως πιθανότατα να μην ήταν το Σινεμά, μήτε η 7η Τέχνη, μήτε ένα μαζικό υπερθέαμα που πάνω στηρίζεται ακόμη και η τηλεόραση. Χωρίς τον Αϊζενστάιν, θα ήμασταν πολύ πίσω και όλοι που αγαπάμε το σινεμά, είτε ως τέχνη, είτε ως μαζικό θέαμα πρέπει να του ανάβουμε ένα καντήλι μιας και σε αυτόν οφείλεται όλη η σύγχρονη κινηματογραφία.