Ένας μουσικοκριτικός που ποιούσε τέχνη και ήθος
Ένας μουσικοκριτικός που ποιούσε τέχνη και ήθος
Τα όμορφα νέα αργούν να έρθουν, τα άσχημα μάλλον κινούνται πιο γρήγορα, αν και καμία φορά, έρχονται κι αυτά με καθυστέρηση και σε αφήνουν στήλη άλατος, ο μουσικοκριτικός Γιάννης Μαλαθρόνας δεν είναι πια μαζί μας, αποδήμησε στον άχρονο κόσμο, αφήνοντας πίσω αναμνήσεις και όνειρα χαμένα στο χαρτί και στις κριτικές του πάνω και γύρω από τον ηλεκτρικό ήχο, που παρότι ζούσε στο Λονδίνο για πολλά χρόνια πάντα παρουσίαζε ήθος με ύφος καλλιτεχνικό και σύνθετο για την εποχή του.
Για πολλούς δεν έχει και τόσο σημασία τι συμβαίνει γύρω μας και γύρω τους, και εν πολλοίς είναι μια άμυνα για να μπορέσεις να πας μπροστά, όμως τα πράγματα δεν είναι πάντα έτσι, ειδικά όταν πρόκειται για ανθρώπους που έφτασαν και όχι άδικα στα όρια του “μύθου”.
Για τη γενιά τη δική μας, την προηγούμενη και όλους όσοι έχουν γεννηθεί μέχρι τα μέσα των ’80΄ς, που άκουσαν ηλεκτρικές κιθάρες, συνθέσεις που χτυπούν στο καύκαλο και πράγματα που από μόνα τους έχουν την αίσθηση του πειραματισμού, ο ακρογωνιαίος λίθος ήταν όπως έχουμε πει και ξαναγράψει ο παμμέγιστος Αργύρης Ζήλος και όλη η ομάδα που ήταν γύρω από αυτόν στον Ήχο, στο Audio, στο Αθηνόραμα, στο 4ο Πρόγραμμα, στον 902 και όπου αλλού, η λίστα είναι πολύ μεγάλη και στους ανθρώπους αυτής της ομάδας, οφείλουμε(και προσωπικά πολλά, τουλάχιστον μουσικά και όλοι τους είναι κατά κάποιο τρόπο Δάσκαλοι), ανεξάρτητα αν συμφωνούσαν, η διαφωνούσαν με τον Άρτσι.
Μια άλλη ομάδα ήταν τα Φανζίν και μια τρίτη ομάδα, ήταν ένας και μόνο αρθρογράφος στο ΠΟΠ + ΡΟΚ, που γι αυτόν και μόνο άξιζε να πάρεις αυτό το περιοδικό, αν και σταμάτησε να δίνει ανταποκρίσεις από το Λονδίνο κάπου στα μέσα του 1983, όπου και έριξε λευκό πανί έκτοτε.
Ακόμα και οι συλλογές που το παραπάνω περιοδικό κυκλοφορούσε μετά τα μέσα των 90’s αντιγράφοντας το Audio , ο παρακάτω είχε την επιμέλεια, ανεξάρτητα αν είχε γίνει ανταποκριτής ταξιδιών.
Διαφήμιση Εξωτερικού συνδέσμου
Διαφήμιση Εξωτερικού συνδέσμου
Ήταν αυτός που έκανε το αδιάφορο Ποπ και Ροκ να μας κάνει να το αγοράζουμε, έστω και σε παλιά τεύχη από μεταχειρισμένα και παλαιοπωλεία, όπου υπήρχε αρθρογραφία του, αν και παιδί του Ζήλου κι αυτός κι όχι του εκδότη του περιοδικού που αρθρογραφούσε.
Οι μοναδικές σοβαρές αναλύσεις που είχε ως περιοδικός μουσικός τύπος, έστω και νωρίτερα από αναμενόμενο, που θύμιζε περισσότερο τις δύο πρώτες κολώνες παρά το περιοδικό που τον φιλοξενούσε αυτό-καθαυτό, η Rouph Trade όφειλε πολλά σε αυτόν.
Ειδικά στην αρθρογραφία του, που αφορούσε το χεβομεταλλισμό(να μην επαναλάβουμε τη γνώμη μας γι αυτόν, πλην του Thrash), ήταν ονειρικός, η λατρεία του για τους Fall και το ύφος που δεν είχε αντικειμενικά το Ποπ & Ροκ, η γραφή του ανεπανάληπτη, μεστή, ουσιώδης και πλούσια κι ας ήμασταν έφηβοι της πρώτης νιότης τότενες που τον διαβάζαμε, ενίοτε με καθυστέρηση.
Πριν μερικές μέρες, όχι αρκετές στα 59 του χρόνια, ο “κολλητός” του μεγάλου Χρήστου Δασκαλόπουλου, μας άφησε χρόνους.
Κατά πολλούς, ο Μεγαλύτερος, Έλληνας Μουσικοκριτικός, κατ΄ εμάς ένα πραγματικό στολίδι που έκαναν μαζί την παρέα του Ζήλου και τα παιδιά των Funzines, τέχνη με τη γραφίδα τους, πάνω και μέσα από την τέχνη της Ανεξάρτητης Ηλεκτρικής Σκηνής.
Για τους νεότερους, η για τους μιάμιση δεκαετία μεγαλύτερους από εμάς μπορεί να μη σημαίνει κάτι, αλλά για μας που ανήκουμε σταθεροί σε αυτή τη σκηνή και όχι σε άλλα mainstream είδη του ηλεκτρικού ήχου, σημαίνει επίσης πολλά.
Που κι εμείς δεν κάνουμε καθόλου κέφι, μας είναι παγερά αδιάφορα, αν όχι ξένα, που δεν θεωρούσαμε ποτέ κάτι ιδιαίτερο το Wall των ύστερων Pink Floyd, που αποδόμησε ο μεγάλος αυτός μουσικοκριτικός, που θεωρούσαμε το NWOBHM, μια φλύαρη ανοησία που έψαχνε οχτάβες εκεί που δεν υπήρχαν για να πουλήσει Ευρωπαϊκό Φολκλορισμό και ναρκισσισμό, με Ηλεκτρικές Κιθάρες, εκεί ακριβώς πάνω σε αυτή την αμφισβήτηση θεωρούμε ότι χάσαμε κάτι σημαντικό, που δεν είναι εύκολο να αντικατασταθεί, ακόμα κι αν δεν έγραφε εδώ και πάρα πολλά χρόνια.
Ενισχύστε το portal “istosch data &technologies lab“
Στις δύσκολες εποχές, που το λαϊκό εισόδημα στενάζει και όλα τα οικονομικά αποθέματα εξαϋλώνονται κατά γεωμετρική πρόοδο, τα προς το ζειν μέσα από ένα ισχνό μισθό, δεν φτάνουν ούτε για “αέρα κοπανιστό”, και δεν μας οδηγούν στο “ευ ζειν”, άπαντα γίνονται δύσκολα για όλους.
Με ένα επερχόμενο σφόδρα εξοντωτικό φορολογικό νόμο, που αφανίζει τους αυτοαπασχολούμενους και μεγαλώνει την κερδοφορία των πολύ μεγάλων επιχειρήσεων, μετατρέποντας ουσιαστικά τη χώρα φορολογικό παράδεισο για τις πολυεθνικές, εμείς κρατάμε ζωντανό το όνειρο μας, σε ένα περιβάλλον που θέλει πολύ δύναμη και πολλές θυσίες για να επιβιώσεις.
Το Εναλλακτικό κι Ανεξάρτητο Κέντρο Τεχνολογίας - Διαδικτύου καθώς και το E - Funzine (portal) μας, συνεχίζουν να εργάζονται αδιάκοπα και με πάθος, βάζοντας ζητήματα πολιτισμού, τέχνης, ανθρωπιστικών, κοινωνικών επιστημών, αλλά και θετικών, καθώς και τεχνολογίας στο τελευταίο, με προτάσεις κι αναλύσεις που βοηθούν τον ελεύθερο μας χρόνο και να αναπτύξουμε μια άλλου είδους κοινωνική και κυρίως ταξική συνείδηση, που σήμερα βρίσκεται στο στόχαστρο.
Με πολύ κόπο και μεγάλη διάθεση προσφοράς, αλλά και με αίσθημα ευθύνης, ειδικά σε αυτή τη φάση, σε αυτές τις δυσμενείς οικονομικές συνθήκες, κάθε μικρή ενίσχυση για την παραπέρα συνέχεια του portal είναι πολύ σημαντική.
Σας ευχαριστούμε εκ των προτέρων για τη βοήθεια σας και σας ευχόμαστε καλές ηλεκτρονικές Περιηγήσεις, με μια υπόσχεση από μας, ότι κάνουμε το καλύτερο δυνατόν, πάνω και μέσα στα πλαίσια της εποχής.
