Φιλοσοφία

Αν κάτι λειτούργησε ως τροχοπέδη απέναντι στην εξέλιξη της διαλεκτικής, αυτό ήταν φυσικά η διάλυση της ΕΣΣΔ, όπως προαναφέραμε παραπάνω και η διακοπή της παραπέρα ανάπτυξης του Διαλεκτικού Υλισμού, της ανώτατης μορφής της διαλεκτικής και της επιστήμης γενικότερα. Αυτή η απότομη καρατόμηση της παραπέρα ανάπτυξης του διαλεκτικού υλισμού, δηλαδή της ερμηνείας του κόσμου στην αντίστοιχη περίοδο, αποτελεί, ιστορικό  κι επιστημονικό κενό. Ένα κενό στο χώρο και στο χρόνο, εκείνης της επιστήμης της φιλοσοφίας, που έδωσε αντικειμενική μορφή – πνοή και ολοκληρωμένο επιστημονικό περιεχόμενο στη διαλεκτική, χωρίς να προσπαθεί να τετραγωνίσει τον κύκλο, με ονειρώξεις και φαντασιώσεις(τύπου Σέρ Άρθουρ Τζον Έβανς, για την Κνωσσό, οι οποίες απέχουν κατά πολύ από την πραγματική Αρχαιολογική Εικόνα της τελευταίας). Αυτή  η τραγική κι απότομη διακοπή της παραπέρα μελέτης της, όσον αφορά τις υποκατηγορίες, η τις νεότερες κατηγορίες, των νέων εννοιών της Φιλοσοφίας και της Διαλεκτικής, πάνω και μέσα στο διττό κι αντανακλαστικό πρίσμα τους, τόσο ως νέες κατηγορίες, όσο και ως κατηγορίες – παρακλάδια άλλων βασικών η δευτερευόντων κατηγοριών, όπως αυτές που θα αναφέρουμε στο κυρίως θέμα.

Στην πραγματικότητα η διαλεκτική, δεν έχει την παραμικρή σχέση ούτε με την “μαιευτική” που κάποιοι καταχρηστικά, την ονόμασαν “Σωκρατική Διαλεκτική”, ούτε με τα παιχνίδια της αναδιάταξης, αναπροσαρμογής, αναγωγής – απλοποίησης και απαλοιφής κάποιων (ανι)ισοσκελισμένων, λεκτικών ισολογισμών – λογοπαιγνίων, διά της αλληλοδιαδοχής τους, τόσο στον αριθμητή, όσο και στον παρονομαστή, όπως έκαναν κατά κόρον οι σοφιστές. Αντικειμενικά, οι αναλογίες στη διαλεκτική σκέψη, δεν έχουν την ίδια συμπεριφορά με τις μαθηματικές εξισώσεις, η ακόμα και με τις ανισώσεις πάσης φύσεως, κατηγορίας και βαθμού, ανεξάρτητα αν οι τελευταίες είναι αποτέλεσμα των νόμων της διαλεκτικής, αφού αντικειμενικά είναι συνέχεια τους, διότι δίχως αυτήν δεν θα μπορούσε να υπάρξει η παραμικρή απόδειξη.
Για να δούμε όμως τι ακριβώς είναι η διαλεκτική στο σύνολο της και όχι ως ένα υποσύνολο όπως καθιερώθηκε από τους Γερμανούς Ιστορικούς του 18ου και 19ου Αιώνα, ως μια αποκλειστικότητα της Κλασικής Περιόδου, σαφώς αποστεωμένη και στεγνή, τι ακριβώς υποδηλώνει, και τι απορρέει από αυτήν, απο τη διαλεκτική δηλαδή;

Το να βάζεις τον Καρτέσιο(Ρενέ Ντεκάρτ), στο ίδιο κάδρο με τον Μπαρούχ Σπινόζα(που δεν άνηκε στους εγκυκλοπαιδιστές) γιατί και οι δύο ήταν “ορθολογιστές”, δεν είναι ένα μόνο λάθος, είναι στο τετράγωνο.
Δεν θα αναλύσουμε εδώ πέρα τις τεράστιες μεταξύ τους διαφορές, οι οποίες είναι ασύμβατες μιας και ο Καρτέσιος αντικειμενικά κατέληγε στον μεταφυσικό εμπειριοκριτικισμό, πολεμώντας την μεταφυσική.
Πέραν του γεγονότος, ότι χωρίς τη διαλεκτική, δεν είχε καμία “τύχη” στα αποτελέσματα του, άνοιξε το δρόμο στον Τζορτζ Μπέρκλεϊ και στην σχολή του “Υποκειμενικού Ιδεαλισμού”, όπου ο τελευταίος εκπροσωπούσε.
Παρότι προσπάθησε και κατόρθωσε να απεγκλωβίσει τη φιλοσοφία από τον σχολαστικισμό, να αποκαταστήσει την εμπιστοσύνη στις νοητικές δυνάμεις του ανθρώπου και να απελευθερώσει το ανθρώπινο πνεύμα από την αυθεντία του παρελθόντος, κατέληγε στον ίδιο παρονομαστή, στον εμπειρισμό, που είναι μια ακόμα πλευρά του “Υποκειμενικού Ιδεαλισμού”.
Ωστόσο όλα αυτά έχουν μια βάση που οδηγεί με μαθηματική ακρίβεια, στο ανακάτεμα του Υλισμού, με τον Ιδεαλισμό, που στη γλώσσα της φιλοσοφίας, ονομάζεται Δυϊσμός και φυσικά, παίρνει κατεύθυνση προς τη Μεταφυσική αμφίπλευρα, και ως αντί-διαλεκτική και μετά τα Φυσικά, κατά τον Σταγειρίτη, τον γνωστό Αριστοτέλη, που μαζί με τον επίσης μεταφυσικό Πλάτωνα έχουν αγιοποιηθεί και από τα Χριστιανικά Ιερατία.