istosch eFanzine

istoschPORTAL [data &technologies lab]

Λογοτεχνία – Ποίηση

Ανθρωπιστικές ΕπιστήμεςΘέατροΛογοτεχνία - ΠοίησηΤέχνες-Πολιτισμός

Λέων Τολστόι, ένα λογοτεχνικό φως που λάμπει ακόμα στο σκοτάδι

Ο απέραντος Λέων Τολστόι (Лев Никола́евич Толсто́й, Λεφ Νικολάιεβιτς Τολστόι), γεννήθηκε στη Γιάσναγια Πολιάνα της Ρωσικής Αυτοκρατορίας, στις 9 του Σεπτέμβρη του 1828 κι έφυγε στις 20 του Νοέμβρη του 1910, με το τότε ισχύον Ιουλιανό, η παλαιό ημερολόγιο, ενώ σύμφωνα με το σημερινό Γρηγοριανό, στις 28 του Αυγούστου του 1828 κι αποχαιρέτησε τη ζωή, στις 7 του Νοέμβρη του 1910.
Αυτό το θαύμα της συγγραφικής τέχνης, δεν θεωρείται απλά ένας από τους μεγαλύτερους συγγραφείς όλων των εποχών, διότι είναι ανεξάρτητα από τα ίσως βαθιά μυστηριακά του πιστεύω, που προφανώς δεν είναι και δικά μας, ωστόσο με τη γραφή του, δημιούργησε μια λογοτεχνία απολύτως προσαρμοσμένη στην ηθική κι αυτό ήταν πολύ σπουδαίο γεγονός από μόνο του.

Read More
Radio Collectiva TeamRCT Radio Collectiva TeamΑφιερώματαΘέατροΛογοτεχνία - ΠοίησηΤέχνες-Πολιτισμός

Ο φτωχός και στρατευμένος στοχαστής της πεντάρας

Ο Μπρεχτ ήταν και η μορφή και το περιεχόμενο του γεμάτου σύγχυση Γερμανικού μεσοπολέμου και του καλλιεργούμενου χωρίς υπέδαφος εθνικισμού(τον οποίο ευτυχώς απεχθάνονταν). Τα μόνα χαρακτηριστικά που προσιδίαζαν την Γερμανική του καταγωγή, ήταν αυτά των αντιθέσεων και των αντιφάσεων που ακόμα και σήμερα κουβαλάει ως έθνος-κράτος, το οποίο προέκυψε με τη σύμφυση της Αυτοκρατορίας της Πρωσίας και της Αυτοκρατορίας της Βαυαρίας καθώς και κάποιων ξεπεσμένων βασιλείων του Δυτικού Ράιχ.
Ο Πολυτάλαντος και βαθιά πληγωμένος Μπρεχτ παρότι σπούδαζε στο Μόναχο Ιατροφιλόσοφος(μια ειδικότητα που σήμερα μάλλον έχει εκλείψει), τα παράτησε όλα και μπήκε με τα μπούνια στον καλλιτεχνικό και συγγραφικό χώρο επίσης ευτυχώς. Ήταν αυτός που επέβαλε το επικό Θέατρο στην Γερμανία του μεσοπολέμου κι αυτός που διαχώρισε το Θέατρο από την παμπάλαια και ξεπερασμένη Αριστοτελική αισθητική αρχή, οδηγώντας το εκεί που του άξιζε από από τα μαύρα δάση, στις πολιτείες της ασφάλτου.
Ο καχύποπτος και τεμπέλης, καθώς κι απόλυτα ευχαριστημένος στα στερνά όπως χαρακτήριζε στην ευφυέστατη πρόζα του τους μικροαστούς σαν άλλος – νεότερος Γκόρκι, φόρεσε ένα σκληρό πολιτικό καπέλο επιβάλλοντας στην σκηνή την στρατευμένη τέχνη. Πήρε το σύγχρονο θέατρο απ΄ το χεράκι αποτινάσσοντας από πάνω του την κόπρο του Αυγεία. Στα σενάρια του, την ποίηση, τον γραπτό λόγο, αλλά και την καλλιτεχνική κριτική δεν υπάρχουν υπερφίαλα σχήματα και ξεπερασμένα μεγαλοπρεπή σενάρια και σκηνικά, που εκπορεύονταν από την Αριστοτελική αισθητική και ηθική αρχή με τους κανόνες της αρχής, της μέσης και του τέλους. Η Μπρεχτική αισθητική και αρχή βασίζονταν στις κατηγορίες της διαλεκτικής και στην ίδια την υλιστική της φύση, στην πολυδύναμη έκφραση της που τα πάντα αλληλοδιαπερνούνται σπονδυλωτά, αποδείχνοντας μαζί με τον Βλαδίμηρο Μαγιακόφσκι, τον Γκόρκι(ως συγγραφέας) και τον μεταγενέστερο Νερούδα, ότι η τέχνη δεν πρέπει να αντανακλά σαν τον καθρέπτη, αλλά να βαστάει και ένα μεγεθυντικό φακό ρίχνοντας μαζί με τον τελευταίο άπλετο φως στη σκηνή, όπως έλεγε ο παμμέγιστος Σοβιετικός και πρωτοπόρος ποιητής..

Read More
ΘέατροΛογοτεχνία - ΠοίησηΤέχνες-Πολιτισμός

Ο Γκόργκι των Βαλκανίων

Ο Καζαντζάκης του είχε δώσει το προσωνύμιο ο “Γκόργκι των Βαλκανίων”(το οποίο δεν ήταν και τόσο εύστοχο, η τόσο πραγματολογικό) και ήταν “γιος της πλύστρας”(μια φράση από ένα τσιτάτο που έχουν αποδώσει στο Λένιν και είχε μεταφράσει ο Γκράμσι για τον πρώτο), της Ζωίτσας Ιστράτι (Joiţa Istrate) και ενός Έλληνα τυχοδιώκτη που εμπορεύονταν καπνά στη μαύρη αγορά στη μετά-Οθωμανική Βαλκανική Χερσόνησο , του Κεφαλλονίτη Γεωργίου Βαλσαμή. Ο Παναΐτ Ιστράτι (Panait Istrati), η Παναγής Βαλσαμής(ελληνιστί) δεν είχε την τύχη να γνωρίσει ποτέ τον Επτανήσιο πατέρα του, ενώ γεννήθηκε σαν χτες στις 10 του Αυγούστου του 1884. Μπορεί να ήταν μια διφορούμενη, ωστόσο ήταν μια πολύ καλά συγκροτημένη και εμβληματική συγγραφική προσωπικότητα που είχε και έκανε αλλεπάλληλες και αλματώδεις ιδεολογικές υπερβάσεις (και από μέλος του ΚΚ της Ρουμανίας, αναδυόταν σε υπερασπιστή του “Ρουμανισμού”) οι οποίες ανάδειχναν μια αλλοπρόσαλλη ψυχική μετάλλαξη και ήταν αποτέλεσμα των μεγάλων συναισθηματικών μεταπτώσεων, τις οποίες παρατηρούσε ¨δια γυμνού οφθαλμού” ακόμα και ένας μη εξειδικευμένος αναγνώστης.

Read More
ΔισκογραφίαΛογοτεχνία - ΠοίησηΤέχνες-Πολιτισμός

Η μέρα που λύγισε ο ποιητής…

Γεννημένος στην Τρίπολη Αρκαδίας στις 30 του Οκτώβρη του 1896 ο Ποιητής που πάνω του στηρίχθηκε η σχολή του Καρυωτακισμού και αποτελεί τον κυριότερο και βασικότερο εκφραστή της νεότερης λυρικής ποίησης. Τα έργα του συνεχίζουν να μεταφράζονται σε όλες τις κυρίαρχες γλώσσες του κόσμου και όχι μόνο σε αυτές κατακτώντας τα πέρατα του και κάνοντας αυτή τη μικρή χώρα διάσημη με την ποίηση του. Ο Κώστας Καρυωτάκης υπήρξε επίσης ο Βραβευμένος Δοκιμιογράφος, ο Δικηγόρος που δεν άσκησε ουδέποτε την νομική του ιδιότητα, ο Μεταφραστής των μεγάλων εκδοτικών Οίκων της εποχής του και ο Δημόσιος Υπάλληλος(που δεν κατάλαβε ηθελημένα ουδέποτε αυτή την ιδιότητα του) και που τον οδήγησε στην αυτοκτονία, στην πόλη που έγραψε και ένα από τα τελευταία του ποιήματα την Πρέβεζα. Ο μεγάλος Ποιητής, έφυγε σαν σήμερα στις 21 του Ιούλη του 1928 στην παραπάνω πόλη, έπειτα από αυτοπυροβολισμό, μιας και δεν άντεχε τα περίεργα και μίζερα εγκόσμια του δημόσιο-υπαλληλικού βίου που τον οδηγούσαν σε άβολες και πρόωρα γερασμένες κι ανέραστες φυσιογνωμίες, τα αφροδίσια νοσήματα που κουβαλούσε στο μονίμως λάγνο από σεξουαλικές επιθυμίες κορμί του, καθώς και τον άσβεστο και ανεκπλήρωτο πόθο του για την ωραιότερη Αθηναία των Παρισίων και της εποχής της, την Ποιήτρια Μαρία Πολυδούρη.

Read More
Radio Collectiva TeamRCT Radio Collectiva TeamΛογοτεχνία - ΠοίησηΤέχνες-Πολιτισμός

Τα ανεκπλήρωτα πάθη του “Θείου Βάνια” της λογοτεχνίας

Ο παθιασμένος και αναδυόμενος έρωτας μιας παντρεμένης μικροαστής κυρίας που μετά την υποβάθμιση της αριστοκρατικής της καταγωγής περιφέρετε με ένα σκυλάκι στους δρόμους της Γιάλτας και ερωτεύεται παράφορα αλλά με διαφορά φάσης ένα Μοσχοβίτη φιλόλογο στο παρακείμενο παραθαλάσσιο θέρετρο, χωρίς φυσικά να τον γεύονται πραγματικά και οι δύο ποτέ. Εδώ πέρα, η απόσταση του χώρου και του χρόνου, είναι μια παλινδρόμηση στα εικονικά συναισθήματα της αναπόλησης. Συνειρμών που περιδιαβαίνουν και περιφέρονται ανάμεσα σε γλάρους που πετούσαν, η δεν πετούσαν αμέριμνα (ρητορικό το αντεστραμμένο σχήμα), είτε στα παραθαλάσσια και παράκτια θέρετρα, είτε πάνω από τα υπό πώληση κτήματα του κάθε Θείου Βάνια και της κάθε – και όποιας οικογένειας του. Όπου ο ένας ερωτεύεται απρόσκοπτα τον άλλο διαπερνώντας τον νοερά και μην αγγίζοντας την “τραγωδία” των οικογενειακών δια του γάμου δεσμών, κάνοντας τα ελεγχόμενα πάθη να μοιάζουν πότε με λύτρωση και πότε με φυλακή. Να είναι παρόμοια με αυτά των τριών αδελφάδων να παραληρούν, η μια ενός στην ιδέα ενός συμβιβαστικού ψυχρού γάμου, που στις αποσκευές του θα ενυπάρχει και ο εραστής, η άλλη να θέλει να επιστρέψει στη Μόσχα και να συνεχίσει την εργασία της ως καθηγήτρια στη μέση εκπαίδευση, όπως και του αδελφού τους σε κάποιο Μοσχοβίτικο Πανεπιστήμιο και η τρίτη ζει ηθελημένα και μονίμως στην επιβράβευση του ναρκισσισμού της, ως αποτέλεσμα της μονομαχίας των ερωτικών της αντίζηλων. Αυτό το δράμα των ανεκπλήρωτων επιθυμιών είναι πανταχού παρόν και μονίμως ο κοινός παρονομαστής, κάθε αφήγησης του μεγάλου Άντων Τσέχοφ, σχεδόν σε όλο το μήκος, πλάτος, βάθος και ύψος της γραφής του.

Read More
istosch eFanzine

istosch eFanzine