Δια χειρός “Θεού”(η) και Ντιέγκο
Το Πρωτάθλημα το παίρνει αυτός που το θέλει πιο πολύ και φέτος όλα συγκλίνανε σε αυτή την κατεύθυνση, για να μην πούμε σε πρώτη φάση μετά τη λήξη του Μουντιάλ της Ρωσίας το 2018, σε δεύτερη μετά το Θάνατο του Θεού(Μαραντόνα) και σε τρίτη και τελευταία στο Θρίαμβο της AFA, μέσα στο Μαρακανά, οπότε όλοι γνωρίζαμε και είχαμε κοινό μυστικό ότι η Αργεντινή αν δεν το πάρει(που θα το έπαιρνε ο κόσμος να χαλούσε, όχι γιατί το ήθελε η FIFA, τουναντίον δεν το ήθελε), ότι θα πάει τελικό, ενώ για το τέλος δε θα μπορούσε να μείνει ο Μέσι δίχως στέμμα.
Φυσικά ολόκληρο το παραπάνω αφήγημα ήταν ένα ακόμα δώρο του χεριού του Θεού Μαραντόνα που ένωσε όλα τα παιδιά του και τα ποδοσφαιρικά του εγγόνια και δισέγγονα, με τον Λιονέλ να τον επικαλείται ως Θεό μέχρι και το τελευταίο πέναλτι του Ντε Πωλ, όπως άλλωστε και σε κάθε αγώνα.
Να σημειώσουμε εδώ πέρα, ότι παρακολουθώντας από κοντά κάθε πορεία της αγαπημένης μας Αλμπισελέστε(η Μπιάνκο Σελέστε), ήταν η πρώτη φορά που δεν είχαμε κανένα άγχος ακόμα και στις εκτελέσεις των πέναλτι, αφού πριν το Μουντιάλ είχε ραφτεί το 3ο Αστεράκι, το γνωστό σκα τραγούδι και οι οπαδοί της Αργεντινής, ήταν οι πλέον αποφασισμένοι, ακόμα και μετά την μοναδική ήττα από την Σαουδική Αραβία στην πρώτη αγωνιστική.
Όλα αυτά ήταν η συνταγή που οδήγησε την AFA, στην νομοτελειακή απ’ ότι φάνηκε κατάκτηση του 3ου Παγκοσμίου, μετά από 35 χρόνια, μετά από 2 τελικούς μουντιάλ και άλλους τέσσερις τελικούς στα Κόππα Αμέρικα, ωστόσο η αναγκαιότητα ενός, η και δύο ηγετών ήταν ανέκαθεν το βασικό ζητούμενο, ωστόσο φέτος ο ηγέτης ήταν ο Λεό και ο Θεός, εμπνευστής, γενάρχης ήταν ο Ντιέγκο και όλα τα παιδιά που το σήκωσαν η σπορά του.
Μιας Αργεντινής που από το 1983 και μετά, έχτιζε τη νέα της εικόνα και με νέα υλικά προερχόμενα από τη λαϊκή και όχι την πλούσια Αργεντινή, που είχε ως κορμό το Ντελικάτο Αστικό και Ευρωπαϊκό στυλ της, αφού ή τότε Αργεντινή και οι ηγέτες της(πριν το 1983 δηλαδή), ήταν ήταν από την Ρίβερ Πλέιτ, αν δεν ήταν αποκλειστικά αυτή.
Η Σπορά του Ντιέγκο ήταν περισσότερο Λατινοαμερικάνικη και τεχνική, υπερβολικά τεχνική, προσιδίαζε περισσότερο την Βραζιλία και ενσωμάτωνε τη δύναμη της Ουρουγουάης, αλλά εμπεριείχε και την παλιά σκληρότητα που απέκτησε μεταπολεμικά, πάλι ελέω Ρίβερ, που είχε ενσωματώσει τη Γερμανική κοινότητα τόσο ταξικά, όσο και ως ιδιοσυγκρασία, πλάι στο παλιό τεχνικό ντελικάτο και ομαδικό στυλ, επίσης της Ρίβερ, που ανέκαθεν δυσκολεύονταν με την “αλητεία” της Μπόκα, αλλά φέτος το κατάφερε και 35 χρόνια ήταν σε τοκετό δια χειρός Θεού του Ντιέγκο.