Ιστορία

Το να βάζεις τον Καρτέσιο(Ρενέ Ντεκάρτ), στο ίδιο κάδρο με τον Μπαρούχ Σπινόζα(που δεν άνηκε στους εγκυκλοπαιδιστές) γιατί και οι δύο ήταν “ορθολογιστές”, δεν είναι ένα μόνο λάθος, είναι στο τετράγωνο.
Δεν θα αναλύσουμε εδώ πέρα τις τεράστιες μεταξύ τους διαφορές, οι οποίες είναι ασύμβατες μιας και ο Καρτέσιος αντικειμενικά κατέληγε στον μεταφυσικό εμπειριοκριτικισμό, πολεμώντας την μεταφυσική.
Πέραν του γεγονότος, ότι χωρίς τη διαλεκτική, δεν είχε καμία “τύχη” στα αποτελέσματα του, άνοιξε το δρόμο στον Τζορτζ Μπέρκλεϊ και στην σχολή του “Υποκειμενικού Ιδεαλισμού”, όπου ο τελευταίος εκπροσωπούσε.
Παρότι προσπάθησε και κατόρθωσε να απεγκλωβίσει τη φιλοσοφία από τον σχολαστικισμό, να αποκαταστήσει την εμπιστοσύνη στις νοητικές δυνάμεις του ανθρώπου και να απελευθερώσει το ανθρώπινο πνεύμα από την αυθεντία του παρελθόντος, κατέληγε στον ίδιο παρονομαστή, στον εμπειρισμό, που είναι μια ακόμα πλευρά του “Υποκειμενικού Ιδεαλισμού”.
Ωστόσο όλα αυτά έχουν μια βάση που οδηγεί με μαθηματική ακρίβεια, στο ανακάτεμα του Υλισμού, με τον Ιδεαλισμό, που στη γλώσσα της φιλοσοφίας, ονομάζεται Δυϊσμός και φυσικά, παίρνει κατεύθυνση προς τη Μεταφυσική αμφίπλευρα, και ως αντί-διαλεκτική και μετά τα Φυσικά, κατά τον Σταγειρίτη, τον γνωστό Αριστοτέλη, που μαζί με τον επίσης μεταφυσικό Πλάτωνα έχουν αγιοποιηθεί και από τα Χριστιανικά Ιερατία.

Στο σημερινό άρθρο μας, θα αναδείξουμε τις αγεφύρωτες πλευρές της ιστορίας με το μύθο, όπως αυτός χειραγωγείται και παρουσιάζεται μέσα από ορισμένους κύκλους. Στο πως δηλαδή αυτοί, προσπαθούν να τον αξιοποιήσουν, αλλά και πως ένα ορισμένο βαθμό, αυτά τα λίγα αλλά καθοριστικά μονοπάτια και διασυνδέσεις στη μεταξύ τους σχέση, να τα διαστρεβλώσουν και να τα φέρουν στα μέτρα τους. Τα οποία μονοπάτια και οι οποίες διασυνδέσεις, όμως αποτελούν μια “λιλιπούτεια” και μόνο πλευρά της ιστορίας, η οποία όμως είναι τόσο συμβολική, όσο και απειροελάχιστη και γιατί δεν πρέπει να χρησιμοποιείται εκ του ασφαλούς, αλλά και αφειδώς από τους διάφορους κύκλους, οι οποίοι την χειραγωγούν, την εκμεταλλεύονται και την καταδείχνουν με παρά-αποδεικτικά μέσα τύπου Λε-Μπον στην καλύτερη περίπτωση και στη χειρότερη με όρους Γκέμπελς.

Ο σύγχρονος αστικός Μύθος προσπαθεί να μας νανουρίζει και να μας κοιμίζει μεθοδικά, γιατί οι αφηγήσεις του, μάλλον ξεχνούν επιλεκτικά την ιστορική διαδρομή κάποιων εφευρέσεων στην σωστή σειριακή τους κατανομή.
Ήδη από το 1945 και μετά, έχει αποκαλύψει κάτι το οποίο δεν είναι αληθές, ότι οι Ναζιστές Γερμανοί Επιστήμονες, ήταν οι πρώτοι κατασκευαστές που επέτυχαν πρώτοι τα πυραυλοκίνητα οχήματα, αλλά και τους αεριωθούμενους κινητήρες, στην πραγματικότητα, αυτό είναι αναληθές, αν όχι παντελώς ψευδές, που αποκρύπτει δια της σκοπιμότητας την αλήθεια, θα μας πείτε, οι Αγγλοσάξονες, αυτό δεν έκαναν ανέκαθεν και πάντα;
Αυτός ο σύγχρονος αστικός Μύθος, το μόνο που κατάφερε ήταν να αποκαλύψει μία άλλη διαστρέβλωση της πραγματικότητας, η οποία έφτανε στα όρια του χυδαίου ψέματος και οι νεότερες γενιές που στηρίζονται αποκλειστικά και μόνο στην πληροφορία και όχι στην επεξεργασία της και στην έρευνα της, να πέφτουν σε λάθη και να ωραιοποιούν το τέρας του Φασισμού, που δεν είναι τίποτα λιγότερο και τίποτα περισσότερο, από ένα ακόμα νόθο τέκνο των κανόνων της Καπιταλιστικής παραγωγής και αγοράς, που χαϊδεύει τα αυτιά των μικροαστών και φυσικά ενισχύει την καπιταλιστική βαρβαρότητα προς όφελος των μεγάλων πολυεθνικών σχημάτων.