Η αναγκαιότητα για το διευρυμένο γραπτό, η προφορικό λόγο, δεν είναι μόνο μια αναγκαιότητα έκφρασης, είναι μια ακόμα πιο σοβαρή και ανεπτυγμένη αναγκαιότητα, αυτής της διεύρυνσης της οπτικής γωνίας τόσο για μια στάση ζωής, όσο και για το γεγονός της “πνευματικής υγείας”. Είναι ωοτοκοφόρα μονοπάτια για όλο και νεότερες συνάψεις του εγκεφαλικού φλοιού και του κεντρικού νευρικού συστήματος, αναδύοντας ένα μόχθο εκτεταμένου τοκετού, με σκοπό να μην απονεκρωθούν κάποια γερασμένα κύτταρα, αλλά πρωτίστως να γεννηθούν νεότερα.
Ο λόγος δεν είναι κάτι ασήμαντο, είναι ο ένας από τους τρεις πυλώνες της συνείδησης ,για τους οποίους θα μιλήσουμε παρακάτω, που αντανακλούν γενικευμένα και διεισδυτικά, στο εσωτερικό του Κ.Ν.Σ, αλλά και στο Π.Ν.Σ, την ίδια την αντικειμενική πραγματικότητα ως ξενιστές. Αυτή η πραγματικότητα ως αντικειμενική, επίσης αντικειμενικά και μας ξεπερνάει. Αυτή εν τέλη, σε μεγάλο βαθμό καθορίζει, αλλά και διαμορφώνει την κοινωνική μας συνείδηση. Αν οποιοσδήποτε αφήσει τη φαρέτρα της γνώσης στο προαύλιο των πυλώνων της χωρίς να τους διασχίσει, τόσο δια της εμπειρίας και της αναγκαιότητας για παραπέρα ανάπτυξη της κοινωνικής συνείδησης, χωρίς όμως, να διατρέχει κάποιο αντικειμενικό πρόβλημα υγείας επίκτητο, η έμφυτο, στο Κεντρικό Νευρικό Σύστημα (Κ.Ν.Σ), η στο Περιφερικό Νευρικό Σύστημα (Π.Ν.Σ), τότε αγνοεί τον ίδιο το ρόλο ύπαρξης της ζωής στο χρόνο και βαδίζει ως βιολογικό ον “μηχανικά” στο χώρο της ηλιθιοκρατίας.
